आसुँ कवी बन्ने सानो प्रयास

न भन त्यस्तो, न भन त्यस्तो, केवल म बन्न सक्छु तिम्रो सहारा भनी लगाउनु सम्म लगायोउ मलाई एक्लोपन को बानी मिलनको पर्खाइमा बिछोडलाई अङालेकी मैले न हास्न सक्ने न त रुन सक्ने, यो कस्तो चोट दियोउ तिम्ले ।। हासोको मुकुट मेरो अनुहारमा अटाउन मानेन, अब यो बिडम्बना म ढाकु कसरी, पिरोलिएको मेरो यो मनलाई अब म फकाउ कसरी ।। कल्पनामा तैरिरहने मेरा भावनालाई के दोश दीउु र म आफ्नो एस्तो अवस्थामा, तेस्लाई सम्हालु कसरी तिम्रो सम्झना बुढो रुखको जडोझै गड्यो मेरो मनमा, न फुकाउन मिल्ने न त जोड्न नै मिल्ने, यो कस्तो नाता गास्योउ तिम्ले ।।